Μια ενδιαφέρουσα και άγνωστη χώρα στην άκρη του Ειρηνικού
του Χρήστου Ντάλα
Οι Φιλιππίνες για την Ελλάδα είναι σχεδόν μια άγνωστη χώρα. Στον παγκόσμιο χάρτη ένα ασήμαντο νησιώτικο σύμπλεγμα κάπου στον Δυτ. Ειρηνικό ανάμεσα Ιαπωνία και Ινδονησία.
Μικροί μάθαμε ότι ο μεγάλος θαλασσοπόρος Μαγγελάνος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το γύρο του κόσμου επειδή σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή με Ιθαγενείς στις Φιλιππίνες.
Στη γεωγραφία, το βαθύτερο σημείο (περίπου 11.000 μ.) βρίσκεται στην τάφρο των Μαριανών λίγο ανατολικά των Φιλιππίνων.
Από ταινίες περισσότερο και όχι από την ιστορία των σχολικών βιβλίων μάθαμε για τις φονικές μάχες στον πόλεμο του Ειρηνικού (Οκινάουα, Ιβοζίμα, Μιντανάο κτλ.) κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων στη θάλασσα των Φιλιππίνων.
Οι παλαιότεροι θυμόμαστε την πολύχρονη δικτατορία Μάρκος που τερματίστηκε με την επικράτηση της Κορασόν Ακίνο χήρας του δολοφονηθέντα αρχηγού της αντιπολίτευσης.
Και βέβαια όλοι ξέρουμε τις συμπαθητικές Φιλιππινέζες στις εργασίες οικιακών βοηθών κάποιες φορές απαξιωτικά, στην πραγματικότητα όμως σαν τις πιο εργατικές, φιλότιμες και διακριτικές.
Οι Φιλιππίνες είναι αναπτυσσόμενη χώρα με τουρισμό μικρότερο της Ελλάδας. Σχεδόν ανύπαρκτοι οι Ευρωπαίοι τουρίστες. Κάποιοι από την Αυστραλία και οι περισσότεροι από τις ανατολικές ασιατικές χώρες, κυρίως την Ιαπωνία.
Το δικό μας ελληνικό γκρουπ 22 ατόμων (4-18 Μαρτίου) αντικείμενο θαυμασμού και περιέργειας με πολλές φωτογραφίες για να διαφημίσουν το ενδιαφέρον από μια τόσο μακρινή και σχεδόν άγνωστη και σ’ αυτούς χώρα.
ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ
Οι Φιλιππίνες ένα νησιωτικό σύμπλεγμα περίπου 7.500 νησιών, από τα οποία αρκετές εκατοντάδες κατοικημένα. Έκταση 300.000 τετρ. χιλιόμετρα (2,5 Ελλάδες) και πληθυσμός 116 εκατομμύρια (11 Ελλάδες). Τα μεγαλύτερα νησιά το Βόρειο (Λουζόν) 110.000 τ.χλμ. και το νότιο (Μιντανάο) 102.000 τ.χλμ. με ενδιάμεσο το αρχιπέλαγος Βισάγιας με μικρότερα νησιά. Πρωτεύουσα η Μανίλα στο βόρειο νησί, σύμπλεγμα κεντρικής και μικρότερων περιφερειακών πόλεων, με πληθυσμό 17,0 εκατ. κατοίκους.
Οι Φιλιππίνες έγιναν Ισπανική αποικία τον 16ο αι. και πήραν το όνομά τους προς τιμήν του βασιλιά Φιλίππου.
Οι ιθαγενείς χωρίς γραπτά μνημεία άφησαν ελάχιστη ιστορία και πολιτισμό. Ισπανική αποικία για 3 αιώνες κληρονόμησαν τα ονόματα και την κουλτούρα των Ισπανών. Τέλος 19ου αι., οι Φιλιππίνες πουλήθηκαν στις ΗΠΑ για 20 εκατ. δολάρια. Το 1946, μετά την ήττα της Ιαπωνίας, απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Το 1965 εκλέχτηκε πρόεδρος ο Μάρκος και το 1986 η χήρα του δολοφονηθέντα αρχηγού της αντιπολίτευσης Ακίνο. Στη συνέχεια για ένα διάστημα κυβέρνησε ο γιος της Ακίνο και σήμερα είναι πρόεδρος ο γιος του Μάρκος.
Το 90% του πληθυσμού των Φιλιππίνων είναι χριστιανοί και μάλιστα ένθερμοι σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας των Ιεραποστόλων. Περίπου 5% είναι μουσουλμάνοι σχεδόν αποκλειστικά στο νότιο νησί Μιντανάο, εξαιτίας επιδράσεων από Άραβες εμπόρους.
Οι Φιλιππινέζοι στο σύνολό τους μιλούν αγγλικά, σαν αποτέλεσμα της πολιτικής των Αμερικανών μετά την έλευσή τους, συνήθως και μία από τις τοπικές γλώσσες και σχεδόν καθόλου ισπανικών. Η αγγλική γλώσσα είναι σπουδαίο εφόδιο για την απασχόληση των κατοίκων και έτσι εξηγείται ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων και στην Ελλάδα (ναυτιλία, οικιακές δουλειές) είναι Φιλιππινέζοι.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ
Αθήνα (βράδυ) – Μανίλα (βράδυ) την άλλη μέρα μέσω Κωνσταντινούπολης. Πηγαίνοντας όλο ανατολικά ξημέρωμα και βράδιασμα στο αεροπλάνο την ίδια μέρα!
Μανίλα. Μια μεγαλούπολη με δύο όψεις
Οικονομικό και εμπορικό κέντρο όλης της χώρας θυμίζει Μανχάταν με τα πανύψηλα γυάλινα κτίρια.
Το αμερικάνικο νεκροταφείο, το σπουδαιότερο μνημείο εκτός ΗΠΑ, στο κέντρο της πόλης για τους 150.000 Αμερικανούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στις μάχες του Ειρηνικού με τους Ιάπωνες.
Εκτεταμένο το πάρκο Ριζάλ προς τιμή του εθνικού ήρωα Χοσέ Ριζάλ που συνέβαλε στην εθνική αφύπνιση των Φιλιππινέζων. Προτομή και σύνθεση με την σκηνή εκτέλεσής του από τους Ισπανούς.
Ο καθεδρικός ναός και η εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου η παλαιότερη της χώρας. Ενδιαφέρον το χριστιανικό μουσείο του Αγίου Αυγουστίνου με εκθέματα από όλη τη χώρα.
Το ισπανικό φρούριο Σαντιάγκο με περίτεχνη είσοδο χαρακτηριστικό δείγμα της στρατιωτικής αρχιτεκτονικής του 16ου αιώνα. Μέσα στο φρούριο και οι τρομερές φυλακές της Ιαπωνικής κατοχής.
Στο εθνικό μουσείο ο πολιτιστικός χάρτης των Φιλιππίνων. Ελάχιστα τα σωζόμενα από την προϊσπανική εποχή. Σχεδόν στο σύνολό τους δημιουργίες μετά την έλευση των Ισπανών.
Λίγα χιλιόμετρα παραέξω η άλλη όψη της πόλης. Παλαιά σπίτια, αφημένα, μαυρισμένοι τοίχοι, παράθυρα με χαρτόνια, καλώδια παντού, στο δρόμο μκροπραμάτιες, πρόχειρες κατασκευές, τρίτροχα μετασκευασμενα σε πρόχειρα ταξί, παραπέρα ολόκληρες παραγκουπόλεις. Στο βάθος προβάλουν τα πανύψηλα κτίρια της καλής περιοχής της πόλης. Κλασική εικόνα των δύο όψεων των μεγαλουπόλεων του τρίτου κόσμου.
Ράφτιγκ και καταρράκτες. 92 χλμ. από την Μανίλα οι καταρράκτες του Παγκσατζάν.
Πέσαμε σε ένα από τα συχνά μποτιλιαρίσματα έτσι ώστε διαδρομή 1,5 ώρας να διπλασιαστεί και να κινδυνεύσουμε να χάσουμε το πρόγραμμα. Ράφτιγκ σε ποτάμι με λίγο νερό αυτή την εποχή αλλά μέσα σε οργιώδη τροπική βλάστηση. Το πλάτος 10-20μ. και οι εκατέρωθεν όχθες κατακόρυφες ύψους 300μ. Εναλλαγή ήσυχης και χειμαρρώδους ροής όπου οι βαρκάρηδες σπρώχνουν το κανό με τα χέρια. Στο τέλος της διαδρομής καταρράκτης ύψους 90μ. με μικρή λιμνούλα στη βάση του. Με σχεδία από μπαμπού στην πτώση του νερού «σπηλιά του διαβόλου» για ένα εναλλακτικό υδρομασάζ. Στο μέρος αυτό γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία του Κόπολα «Αποκάλυψη τώρα». Ωραίο το ράφτιγκ, όμως νομίζω του Αράχθου που καταλήγει στη γέφυρα της Πλάκας είναι καλύτερο.
Βόρειο νησί (Λουζόν). Οι κλιμακωτοί ορυζώνες.
Το βόρειο νησί (Λουζόν) είναι το μεγαλύτερο των Φιλιππίνων με έκταση λίγο μικρότερη της Ελλάδας και πληθυσμό περίπου πενταπλάσιο. Με αεροπλάνο (περίπου 1,5 ώρα από Μανίλα) στο βορειότερο άκρο. Πρώτη διανυκτέρευση στην πόλη Βιγκάν το καλύτερο σωζόμενο παράδειγμα ισπανικής αποικιακής πόλης από τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Πλησίον στη δυτική ακτή εκτεταμένοι αμμόλοφοι 85 τετρ. χλμ. δημιούργημα των ρευμάτων της θάλασσας στη θέση αυτή.
Περνάμε με τζιπ κάτι σαν την οροσειρά της Πίνδου (Κορδιλιέρα). Το βουνό κατάφυτο, πολύ όμως πιο απότομο και πτυχωμένο από τα δικά μας,
Δεύτερη διανυκτέρευση στην ορεινή κωμόπολη Σαγκάδα με τα κρεμαστά φέρετρα. Ένα παλαιό ταφικό έθιμο των αυτόχθονων κατοίκων της περιοχής να μουμιοποιούν τους νεκρούς και να κρεμούν τα φέρετρα σε κατακόρυφους απομονωμένους βράχους (νεκροταφεία).
Δύο επόμενες διανυκτερεύσεις στην ορεινή κωμόπολη Μπανάουε, στην περιοχή της οποίας οι περίφημοι κλιμακωτοί ορυζώνες, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Στο απότομο ορεινό έδαφος σχηματίζονται συνεχή πεζούλια κατασκευασμένα με τοίχους και στις μικρές οριζόντιες επιφάνειες που προκύπτουν φυτεύουν το ρύζι, αφού πρώτα τις πλημμυρίσουν με νερό από τα παρακείμενα ρέματα. Με τον παραδοσιακό (2.000 ετών) αυτόν τρόπο και σκληρή δουλειά γίνεται, λένε, το ποιοτικότερο ρύζι.
Στην ξεθεωτική 10ωρη επιστροφή στη Μανίλα γνωριμία με την ενδοχώρα. Φυτείες ρυζιού, καλαμποκιού και λαχανικών με εκατέρωθεν του δρόμου τις πόλεις και τα χωριά. Κυκλοφοριακό κομφούζιο στην είσοδο με ατελείωτα μποτιλιαρίσματα.
Νησί Παλαουάν, το πιο εξωτικό του κόσμου
Το Παλαουάν, πέμπτο σε επιφάνεια, είναι το δυτικότερο και κάπως απομακρυσμένο από τα άλλα νησί των Φιλιππίνων. Στενόμακρο 500 χλμ. μήκος και 20 χλμ. μέσο πλάτος, μοιάζει αρκετά με την Κρήτη. Για κάποιους θεωρείται σαν το «πιο εξωτικό νησί στον κόσμο».
Πτήση 1,5 ώρας από Μανίλα για την βορειότερη και πιο τουριστική πόλη Ελ Νίδο. Ολοήμερη μικρή κρουαζιέρα στην Εθνικό Δρυμό πάνω στο μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο. Θάλασσες που συναγωνίζονται το Αιγαίο σε ομορφιά με πολλά καταπράσινα νησάκια με κατακόρυφες βραχώδεις ακτές.
Πεντάωρη διαδρομή με τζιπ για το Πουέρτο Πρινσέσα, πρωτεύουσα του νησιού περίπου στο μέσον του. Βαρκάδα στον περίφημο «Υπόγειο ποταμό», λένε από τα 7 φυσικά θαύματα του κόσμου. Είσοδος από τη θάλασσα με την βάρκα κάποια χιλιόμετρα σε υπόγειους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς, σταλαγμίτες και σταλακτίτες.
Στο αρχιπέλαγος Βισάγιας. Επιστροφή στην Αθήνα
Το αρχιπέλαγος Βισάγιας έχει κεντρική θέση στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Φιλιππίνων, κάτι σαν Κυκλάδες στην Ελλάδα.
Με πτήση 1 ώρα και 45΄ από Πουέρτο Πρινσέσα για το νησί Σεμπού και την ομώνυμη πόλη, το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο των Φιλιππίνων μετά τη Μανίλα. Όταν έφθασε το 1521 ο Μαγγελάνος ήταν ήδη ένα σπουδαίο κέντρο που προσέλκυε εμπόρους από όλα τα μέρη της Ασίας και της Αραβίας. Στην κεντρική πλατεία της πόλης ο σταυρός που λέγεται ότι έφερε ο Μαγγελάνος και η επιβλητική εκκλησία του «θείου βρέφους». Στο περίτεχνο παλαιό ισπανικό φρούριο φωτογραφίες του Μαγγελάνου και του αρχηγού των Ιθαγενών, ο οποίος τον σκότωσε. Μεγάλο αστικό κέντρο, μεγάλο και το κυκλοφοριακό χάος και τα μποτιλιαρίσματα.
Με ταχύπλοο σε 2 ώρες στο κοντινό νησί Μποχόλ. Ολοήμερη εκδρομή στο κατάφυτο νησί και επίσκεψη στους περίφημους «Λόφους της σοκολάτας» στο κέντρο του. Πάνω από 1.000 λόφοι καφε-κίτρινου χρώματος (σοκολατί) ύψους 40-120μ. Πρόκειται για γεωλογικό φαινόμενο που ανάγεται στην ηφαιστειογενή γένεση του νησιού. Στο έδαφος «έσκασαν κάτι σαν μπουρμπουλήθρες», οι οποίες στερεοποιήθηκαν σε στρογγυλούς λόφους. Από το θαλασσινό νερό που εγκλωβίστηκε, το έδαφός του είναι αλμυρό έτσι που να φυτρώνουν μόνο λίγα χόρτα με αποτέλεσμα το χρώμα των λόφων να διαφοροποιείται από την υπόλοιπη τροπική βλάστηση.
Την επόμενη ο μαραθώνιος επιστροφής. Σεμπού – Μανίλα – Κωνσταντινούπολη (ολονύχτια 12ωρη πτήση) – Αθήνα.